بسم الله الرحمن الرحیم
سلام به خوانندگان عزیزم
گاهی هم باید خودت را بنشانی روبروی خودت، چشمانت را ریز کنی، یک چین هم بندازی روی بینی ات و شروع کنی به شماتت خودت که چرا دنیا را انقدر به خودت سخت گرفته ای. مگر قرار است بار تمام دنیا را تنهایی به دوش بکشی. مگر دو روز دنیا چقدر ارزش دارد که دائما نگران باشی. مگر نمیدانی خداوند خود عهده دار مسئولیت آفریدگان خود است، اگر توانستی دستی را بگیری بگیر و اگر نه دست به دعا بردار برای گشایش کار بندگان.
حتی گاهی باید زل بزنی توی چشمان خودت و از خودت تشکر کنی برای صبوری هایت، برای به دوش کشیدن بار زندگی، برای تمام لحظاتی که می توانستی ناله و شکایت کنی اما یک لبخند نشاندی روی لب هایت و بندگان خدا را دلشاد کردی.
حرف های خودت با خودت که تمام شد، می توانی دستی به مهربانی به سوی خودت دراز کنی و از خودت تشکر کنی که به حرف هایت گوش کرد.
حالا می توانی یک لبخند بزنی به دنیا و بگویی با انرژی مضاعف ادامه خواهم داد.
تا سینووکس صد و هفتم، ایام به کام
