بسم الله الرحمن الرحیم
سلام به خوانندگان عزیزم
- غلغله بود، یکی یکی پیش می رفتند و تسلیت می گفتند. همه ناراحت بودند اما می دانستند رفتنش پایان دردهایش بود. سرطان قامتش را خمیده بود و متاستاز از پا درد آوردش.
دلداری دادن به رفیقِ عزیز از دست داده همیشه برایم سخت است.
- به گمانم مردمان این زمانه بیشترین سهم از صبر را دارند. در گذشته انسان ها عموما بر اثر کهولت سن یا بیماری های واگیردار و کشنده دنیا را ترک می کردند. اما حالا اکثر انسان ها پس از طی یک دوره طولانی بیماری دنیا را وداع می گویند. بیماری ها نیز عموما مزمن است و پیر و جوان هم نمی شناسد.
آخرین عزیزی که بر اثر کهولت سن فوت کرد مادربزرگ مادری بود. کودک بودم اما خوب قامت خمیده اش را به خاطر دارم، وقتی رفت یک سال همه لباس عزا بر تن داشتند.
- خجلم اما باید این واقعیت تلخ را بگویم که در میان همه این صبرها، صبر بر غیبت امام زمان کمتر برایمان سخت است. شاید برای همین است که می گویند ما غایبیم از امام زمان والا خوبی که غایب نمی شود.
- این پست "انتشار در آینده" بود، دوشنبه به دلایلی موفق به تزریق نشدم و سه شنبه تزریق کردم.
تا سینووکس نود و سوم، ایام به کام
