بسم الله الرحمن الرحیم
سلام به خوانندگان عزیزم
این پست را در حالی مینویسم که سینووکس پنجاه و یکم را تزریق کرده ام و عوارض دارو کمی بیحالم کرده است.
چند هفته ای است که عوارض سینووکس را مجددا تجربه میکنم و دلیل آن فقط ضعف ناشی از بی توجهی به سلامتی است. گاهی فکر میکنم هر چیز این بیماری بد باشد، یک چیز خوبی داشت؛ به من ثابت کرد که بدن زبان دارد و با ما حرف میزند اما ما خودمان را به نشنیدن میزنیم.
از وقتی این بیماری به سراغم آمده فهمیده ام استرس، بی تحرکی، تغذیه نامناسب و ... چه بلایی بر سر این بدن نحیف می آورد. کافی است یک روز استرس داشته باشم تا برخی علائم بیماری باز هم خودنمایی کنند. یا مدتی تغذیه مناسبی نداشته باشم و عوارض دارو را مانند روزهای اول مجددا تجربه کنم.
واقعا به این نکته ایمان آورده ام که "درد" نعمت بزرگی است. درد یعنی چیزی در بدن ناهنجار است.
خوب به خاطر دارم که سه سال پیش بدنم فریاد میزد که ام اس داری اما من بی توجه به علائم و نشانه ها، گفتم از استرس است و گذشت و گذشت تا علائم شدیدتر شد و باز به پزشک مراجعه کردم و گفت این علائم، علائم خطر است.
کاش کمی، فقط کمی، به حرف های این بدن زبان بسته گوش میکردیم.
+ من پیش از این در وبلاگ دیگری می نوشتم که به دلیل مشکلات بلاگفا از دسترس خارج شد و هم اکنون که آرشیو وبلاگ را یافته ام به این وبلاگ منتقل خواهم کرد. نام این پست ها با علامت + شروع شده است.
تا سینووکس پنجاه و دوم، ایام به کام
